Według mistrza szachowego Emanuela Laskera: „Zasady Go są tak eleganckie, organiczne i rygorystycznie logiczne, że jeśli inteligentne formy życia istnieją gdzie indziej we wszechświecie, prawie na pewno grają Go.” Popularna, potocznie używana, a zarazem pierwotna nazwa tej gry to yi (弈) lub weiqi (圍棋, czyt. łejći), co dosłownie oznacza „szachy okrążające”. Celem gry jest zajęcie swoimi kamieniami (zwykle gra się białymi i czarnymi) jak największego obszaru planszy. Osiąga się to przez obezwładnienie przeciwnika, a konkretnie takie otoczenie poszczególnych jego kamieni, które pozbawi je wpływu na rozgrywkę – właśnie to, a nie zbicie inną figurą powoduje ich usunięcie z planszy. Choć podstawowe zasady gry są banalnie proste, to generują niesamowite wręcz bogactwo potencjalnych sytuacji. Opanowanie taktycznych i strategicznych niuansów gry wymaga – ale też jest nauką – koncentracji, zarządzania, umiejętności przewidywania i zdolności całościowej oceny sytuacji.

Od starożytności ta cecha gry Go była dostrzegana i niezwykle ceniona, gdyż uczyła uniwersalnych prawidłowości funkcjonujących w obfitujących w konflikty stosunkach społecznych. Rozwijanie swoich zdolności intelektualnych za pomocą gry w Go przekładało się na praktyczne umiejętności dowodzenia wojskami, co, bardziej niż na Zachodzie, oznacza przechytrzanie przeciwnika. Była też jednym z czterech ulubionych rozrywek chińskich erudytów, obok gry na instrumencie guqin, kaligrafii i malarstwa. Qin-qi-shu-hua 琴棋書畫 to cztery aktywności chińskiego uczonego-intelektualisty, chińskiej wersji człowieka renesansu.

Istnieje wiele teorii i legend mówiących o pochodzeniu oraz wieku gry. Niektórzy datują narodziny nawet na 4000 lat p.n.e. Początki tej gry opowiadają już tylko legendy:
Jedna z nich za twórcę gry uznaje chińskiego cesarza Shun, panującego w latach 2255 – 2205 p.n.e., który w grze Go pragnął zobrazować walkę dobra ze złem i w ten sposób udzielić lekcji etyki i moralności swemu synowi.
Inna legenda mówi iż zasady gry Go stworzył wasal cesarza Chiech (1818 – 1766 p.n.e.) imieniem Wu.
Pewne natomiast pozostaje, że gra o podobnych zasadach znana była w Chinach pod nazwą Wei’qi (czytaj. łej czi) już bardzo dawno.

W początkowym okresie gra była jedynie znana w wąskim kręgu dworu cesarskiego i arystokracji. Z czasem dzięki swym walorom zdobyła uznanie i popularność wśród rycerstwa i warstw oświeconych.
Do historii Go wszedł poeta Ma Yung, żyjący około roku 240, który zdobył sławę poematami opiewającymi piękno gry Go. W Go grał także Konfucjusz, warto więc przypomnieć jego maksymę: „Nie dajcie gnuśnieć umysłom, grajcie w Go!”.
Gra przeżywała w Chinach swój okres rozkwitu, a wzory wspaniałych zagrań opisane w wydanych wówczas księgach są aktualne do dziś.

W XVII w. była to już gra znana i popularna w Japonii, gdzie pewna grupa graczy znacznie przewyższała umiejętnościami innych. Powstały wówczas szkoły GO, które rywalizowały ze sobą o stypendia rządowe dla najlepszych graczy. Założenie szkół i ustanowienie systemu zawodowego zapoczątkowało nową erę rozwoju Go. Od tego momentu datuje się współczesna historia rozwoju Go. Gra rozprzestrzeniała się z Japonii po jej otwarciu na świat i tak też dotarła do Europy.